Τελικά, ενώ εμείς, οι γονείς, αυτόματα όταν κάνουμε παιδί θέλουμε να το προστατέψουμε από τα πάντα και παλεύουμε να κάνουμε την ζωή του όσο πιο ομαλή και εύκολη γίνεται…δεν είναι αυτό που χρειάζεται ένα παιδί. Η αίσθηση του να βλέπεις το παιδί σου να δυσκολεύετε τις περισσότερες φορές προκαλεί ένα πολύ αβάσταχτο συναίσθημα σε μας και μια αίσθηση αγωνίας. Αυτό όμως έχει περισσότερο να κάνει με μας παρά με το παιδί μας.
Τελικά, το να σεβόμαστε το παιδί, σημαίνει να το έχουμε και κοντά και να του δίνουμε χώρο για να ανεξαρτητοποιηθεί. Το να σεβόμαστε το παιδί, σημαίνει και να το προστατεύουμε και να το αφήνουμε να δοκιμάσει τη δύναμη του. Το να σεβόμαστε το παιδί είναι κάθε μέρα να υπάρχει χώρος για αλλαγές στο πόσο το ένα και πόσο το άλλο.
Σεβασμός είναι να δίνουμε αρκετά για να νιώθει το παιδί ασφάλεια αλλά και αρκετά λίγα για να εκτίθεται και να μάθει να παλεύει. Να δίνουμε ευκαιρίες να γίνει ανθεκτικό και να ανακαλύψει την δύναμη του και να περισυλλέξει πολλά αποθέματα. Να αναγνωρίζουμε τις επιτυχίες και τι αποτυχίες ως εμπειρίες τόλμης και γενναιότητας.
Με βαριά καρδία ανακαλύπτουμε όλοι στην πορεία ότι ποτέ δεν υπάρχει η απόλυτη ισορροπία ή μια συνταγή. Αν όμως είμαστε ανοικτοί, μπορούμε να βρούμε ένα ρυθμό με το παιδί. Να έχει αρκετό οξυγόνο και χώρο για να μεγαλώνει και να κινείτε χωρίς να νιώθει εγκλωβισμένο από την προστασία και την αγάπη μας και να νιώθει αρκετή ασφάλεια να πειραματίζετε, να εξερευνά και να παίρνει ρίσκα.
Κάθε μέρα που ξυπνάμε έχουμε απέναντι μας ένα άλλο παιδί, μια αναβαθμισμένη εκδοχή του παιδιού που είχαμε χθες.
Οι μόνοι οδηγοί είναι η ‘περιέργεια’ και η ‘παρατήρηση’. Κάθε μέρα να βγαίνουμε από τις αυτοματοποιημένες μας συνήθειες και να παρατηρούμε, να αναρωτιόμαστε , κάθε μέρα να έχουμε περιέργεια, ‘Σήμερα αυτό το παιδί, τι μπορεί να κάνει; Ποια μικρή καινούργια πρόκληση είναι σήμερα έτοιμο να αντιμετωπίσει;’.
Με αυτό το βλέμμα της περιέργειας θα εμπνεύσουμε και το ίδιο το παιδί να παρατηρεί και να αναρωτιέται για το τι μπορεί να κάνει. Επίσης θα δημιουργήσουμε ευκαιρίες, κάθε μέρα, το παιδί μας να ανεξαρτητοποιηθεί ακόμα λίγο, να νιώσει ικανό και να γεννιέται σταθερά μια αίσθηση αυτοπεποίθησης.
Και για μας σαν γονείς… να μάθουμε απλά πως να κρατούμε τον εαυτό μας αγκαλιά για να αντέχουμε την δική μας δυσφορία όταν αντιμετωπίζει προκλήσεις το παιδί μας.
Θάλεια Δημητρίου
ΒSc Ψυχολογία/PGCC Συμβουλευτική
MSc Ειδική Εκπαίδευση
DIR Advαnced Floortime Therapist/Parent Coach , registered ICDL
Εκπαιδευόμενη στη Συστημική Ψυχοθεραπεία – ΚΕΠΑΨΥ
